ذرع چارک بختیار 70x89

استان چهارمحال و بختیاری به علت شرایط جغرافیایی خاص خود و قرار گرفتن در منطقه ای کوهستانی و سردسیر ، همواره از شرایط مساعدی برای تولید فرش دستباف برخوردار بوده است  و تولید فرش نسبت به سایر صنایع دستی از اهمیت بیشتری برخوردار است و قالی عمده ترین صنعت دستی استان چهارمحال و بختیاری است که در درجه اول در روستاها ، بعد در بین عشایر اسکان یافته و دست آخر در شهرها رواج کامل دارد . قالی از وسایل لوکس زندگی عشایر محسوب می شود و نشانگر منزلت و تفاخر آنهاست.

مهمترین مناطق قالیبافی در استان چهارمحال و بختیاری عبارتند از : چالشتر – سامان – اشگفتک – پیربلوط – ارجنگ – وردنجان – فرخ شهر – بروجن – بلداجی – فرادبنه – هیرگان – باباحیدر – اردل و نواحی تابعه آن – شلمزار و همچنین گروه فرشهای طایفه اولاد .

درحال حاضر کلیه قالی های چهارمحال و بختیاری را مطابق با مناطق بافت و بویژه بافندگان آنها می توان به دو گروه عمده تقسیم نمود :

     1- قالی بختیاری که حاصل دست بافندگان عشایر بختیاری و یا ساکنینی است که منشأ نژادی آنها از طوایف لر بختیاری هستند .

     2- قالی قشقایی که ماحصل دست عشایر ترک قشقایی می باشد .

ساختار-

دستگاههای قالیبافی منطقه  تماماً به صورت افقی است و روی آنها قالی هایی با رجشمار 17 تا 20 ( و درحال حاضر با رجشمار 40 ) تولید می شود  . این قالیها  عمدتاً دارای گره ترکی و معمولاً دوپوده اند. قالی های بختیاری دارای تار و پود پنبه ای و پرز پشمی هستند .  البته قالی های بختیاری بافت قدیم دارای تار و پودی از جنس پشم بسیار مرغوب بوده اند . با وجود این در پاره ای از قالی های بختیاری که دارای ارزش چندانی نیستند ، این تار و پود از پشمی ریسیده شده که از دباغی به دست آمده است می باشد . این پشم ها اکثراً خشک اند و تارها از پشم های خاکستری رنگی هستند که به محض رنگ شدن ، رنگ تیره ای را به خود می گیرند .

 رنگرزی-

درگذشته  زنان عشایر بختیاری در اوقات خاص یا به هنگام جابه جاییهای سالانه خود گیاهان رنگدار طبیعی را جمع آوری و خشک می کردند . سپس با شناختی که از خاصیت رنگ دهی آنها داشتند ، آنها را در آب جوشانده و مایه رنگین آنها را استخراج کرده و همراه با دندانه آب انار ترش مورد استفاده قرار می دادند و رنگهای با ثباتی به دست می آوردند.